Крик од нас обичните Wednesday, Oct 10 2012

Зошто сега, е потребно обединување на целата младина повеќе од било кога!?

Вo овие времиња на ултра постмодерно живеење, кога сите ние, потомци на онаа генерација која сега е на власт во општеството(не мислам на политичка туку на генерациска), живееме брз и на моменти нестабилен живот предизвикан од секојдневните „информациски бомбардирања“, потребно е да се обединиме под еден „чадор“. Заедно, како едно, да се заштитиме од било каква манипулација предизвикана од  информативниот шок кој ние денес го доживуваме благодарение на масовните медиуми.
Зошто протестна нота до мојата генерација? Бидејќи е време на промени, политички, климатолошки, време кога е потребно целата младина од планетата да застане гордо наспроти себе, да ја превземе улогата на најостар критичар во општеството, она, кое треба да ни остане нам, учениците, затоа што време е да покажеме дека сме подобри од учителот…

Денес, во Република Македонија, ние сочинуваме помалку или повеќе триесет проценти од населението, што претставува сериозна бројка во однос на целото население, а уште посериозна во однос на оние кои практично владеат со нас, независно дали се работи за опозицијата или власта…
Ние сме онаа генерација која порасна низ транзицијата, ние сме тие кои додека бевме мали слушавме за некои „поубави времиња-„ години на социјализмот,  кои завршија непосредно пред ние да се родиме, и едни исто така „поубави времиња“, но  кои треба да дојдат, а тоа е конечното наше прераснување во демократско општество кое би гарантирало фер и безбедно живеење…
Ние пораснавме.. бевме деца, тинејџери, адолесценти, време е да го подигнеме нивото на колективната свест, пред се кај нас самите, а потоа и да влијаеме на околината, затоа што ние сме тие, редот е на нас.
Да го направиме историскиот судир на генерации кој се случува одново и секогаш, бидејки е дојдено времето кога треба нашата интелктуална свест и совест да ги ставиме на „кантар“, да се соочиме со „тежината“ и да работиме на себеизградување, едукативно, морално, духовно..

Време е да сфатиме дека е патетично да осудиме некои млади луѓе кои седнале „на кафе“, среде бел ден со некои други млади луѓе, но партиски, поинаку определени од другите…
Време е да сфатиме дека е тажно да се мразиме, поради различната етничка припадност, македонци и албанци, изманипулирани од некои политички структури, да се тепаат во автобусите, само затоа што наместо идеал, некој ни продава личен „фетиш“ , болно задоволство и желба за власт по секоја цена. Тажно е да не користат нас, за нивните лични цели и пресметки, оние, кои ни кажуваа дека треба да учиме од нивните грешки, за да станеме подобри и поуспешни луѓе од нив…

Нè поделија на наши и ваши, плави и црвени,  сиромашни и „елита“, нè направија различни.
Живееме во мулти културно општество, едни покрај други, а не едни со други.

Во текот на изминативе 20ина години, додека нашата генерација растеше и зрееше, беше отворена „пандорината кутија на приватизацијата„ транзитивен процес, кој некои го искористија како можност да грабнат сè.

Токму тие транзициски „идеолози“ и „мангупи“, откако ги осиромашија луѓето, со перфидна пропаганда почнаа да работат на својата финална задача – да го умртват и чувството на гордост, да ја замаглат перспективноста и оптимизмот, на достоинството да му стават анестезија. Продавачите на демагогија добро ја имаа научено лекцијата дека само со безгласна, безнадежна, дезориентирана нова генерација може лесно да се манипулира.

Тогаш започна и оној тажен процес, кога цела една генерација на млади луѓе и деца во „кино Македонија“ го „гледаа“ филмот „разликите во нашето општество“- филм со еден куп специјални ефекти и филтри, во „западњачки“ стил, со криминално, „висок адреналин“ сценарио…
Гледаме епизоди со мафии и банди, „фер“ тепачки „еден на дваесeт“, каде некое момче завршило брутално претепано или во полош случај, избодено…
Додека нè учеа на различност, и со цел толерирање на разликите,  заборавија дека вистинската лекција беше дека „сите ние сме исти“. Дискриминацијата и тензијата, станаа главни адути во борбата каде треба да победи разбирањето и толеранцијата, и со тоа ние како критична маса на ова население, станавме „замаени“, со измешани емоции, голтнати навреди, љубомора наместо љубов, прегазени суети и скршена самодоверба…
Време е да се опоравиме, да го „скршиме гипсот“ и да застанеме пред себе, во борба за признавање на нашиот интелктуален идентитет!
Време е да сфатат дека го ставаме под стечај производството на „волна“, затоа што немаат повеќе „оФци за стрижење“!
Време е да си подадеме рака едни на други, затоа што ние сме тие кои се имаме едни со други и само себе се имаме!
време е да го подигнеме тонот и гласно да викнеме затоа што ние сме децата на Македонија…
Ние сме иднината на Македонија…

Leave a Response »

 

Систематизирано насилство, насилство по порачка! Wednesday, Jun 20 2012

Дали треба одново да го гледаме она, додека бевме мали, како на семејните слави потпивнатите гости влегуваат во жестока расправа за „леви“ и „десни“, и дали тоа треба да им го приредиме на генерациите кои доаѓаат?

Зошто се почесто сме сведоци на „нефер“ конфликти на етничка, класна, религиска и што е најапсурдно, на политичка основа. И дали стварно ќотекот не излегол од рајот туку најчесто бил нарачан во нечиј штаб?

Не можам, а да не потсетам на добро познатите муабети што ги прераскажуваа  постарите генерации за едно време, кога, доколку имаш проблем со некого … го решаваш тоа на начин „еден на еден“, онака машки. Имало во тие маалски тепачки и вистински причини, но најчесто биле резултат судири предизвикани заради глупо демонстрирање на егото, на мачо докажување, кое беше составен дел на традицијата во маалата каде зреела популацијата која еден ден ќе се прогласи за граѓани. .

Денес, сме се почесто сведоци на „нефер“ конфликти на етничка, класна, религиска и што е најапсурдно, на политичка основа. Но овие се чудни тепачки кои го поставуваат прашањето дали стварно ќотекот не излегол од рајот туку најчесто бил нарачан во нечиј штаб

Нема ништо пострашно од физичкото соперништво кај нас, младите, кога тоа оди на сметка на политички каузи и бои… не ја спомнав идеологијата бидејки не верувам дека оние кои вистински ја застапуваат, веруваат и ја бранат идеологијата на својата партија, би се пресметувале физички со своите неистомисленици…
Јасно ни е на нас, младите, дека еден ке дојде моментот кога со некои од своите пријатели ке го изгубиме контактот само поради различните перцепции и ставови, јасно ни е дека како што гледавме дури бевме мали, како на семејните слави потпивнатите гости влегуваат во жестока расправа за „леви“ и „десни“, така веројатно, некои од нас ќе го прават истото пред нивните синови и ќерки, еден ден… Колку и да звучи апсурдно вистината е таа… се уште колективната свест кај нас, поновите т.н. урбани генерации на РМ, не е на тоа ниво, повисоко од било каков тип на определба…

Ова е јавен повик до мојата генерација за издигнување на себе над општествените случувања и превирања, и апел за збогатување на духовноста преку, книги, посета на претстави и кино-филмови, социјализација  преку вистински „кафе“ средби, не на „фејсбук“ – арчење на слободното време во тотална некреативност…
Туѓите животи и тоа „што прават другите“ е главен повод за тензија меѓу нас… Систематизирано насилство, наменско насилство, со умисла и предумисла…

Тепачките, од било каков тип, познато ни е на нас како и на светот, се нешто неминовно во процесот на социјализација на многу поединци во сите општества. Особено оние кои го минаа процесот на реформа од минато општество на наводно еднакви во ново општество на наводно еднакви. Од такво во кое сите биле релативно на исто социјално рамниште, во општество во кое сите сме релативно еднакви индивидуи (еден човек еден глас) во општесво во кое социјалните разлики не составаат класи туку – касти.

Нормално, не заборавајќи на фактот дека плодовите од приватизацијата беа „синови на екс-директори кои станаа газди во мерцедес џип – поскап од животната заработувачка на еден просечен работник“ и „синови на обичните работници кои отидоа надоле класификациски, каде и резервните делови за старото југо, претставуваа отежнување за семејниот буџет“.
Оттука, превртените вредности и нефер поделбата, се главна причина за насилството кое го имаме доста често, особено по скопските улици, незанемарувајќи ги помалите градови и населени средини.

Ако дозволуваме, ние, тие кои за нешто помалку од една деценија, ќе треба да ги држиме почугите на општеството, грешките на нашите родители и нивните современици, да станат причина за „повторување“ на оваа колумна, но од  страна на некој млад дечко или девојка, кој/а ги резонира работие на овој начин, во оваа ситуација, тогаш нашата борба однапред е изгубена… Не смееме да си дозволиме да станеме „тие“ за кои не учеа да се плашиме, дури бевме мали деца… По ниедна цена… Само нашето единство и солидарност низ призмата на денешната индивидуалност и демократија, можат да се претворат во главното оружје кое ќе не трансформира нас, во подобри луѓе, кои ќе размислуваат водени од визија за иднината во која културите се обединуваат а не се делат…

Ке спомнам само еден пример, за тоа колкав степен на апсурдност и екстремност постои денес, 2012 та година, помеѓу слободното време и желби, на еден млад човек и оправдувањето на портпаролот на една политичка партија дека „ќотекот“ кој си го доби нивниот висок претставник на подмладокот на таа партија е речиси легитимен.

Морално оправдан, парафразирам со зборовите „тој млад човек е виден на кафе со двајца претставници од соперничката политичка структура што за нас претставува високо предавство…“ Објаснување, како чинот да е во ред…
Алооо!?

Ќотекот по нарачка, само поради тоа што слободната волја на некого одбрала да се дружи и комуницира со други млади луѓе кои, случајно или не, се со друга партиска определба, смешно е да биде оправдан и етикетиран како предавство бидејки, ние не знаеме, можеби се работи за луѓе кои се познаваат од „мали нозе“ кога други вредности ги граделе нивните карактери, а дури и да не е така, повторно не постои ни малку простор за јавно оправдување на таквиот чин…
Овој пример го оправдува терминот „систематизирано насилство“ кога двајца или повеќе луѓе можат да немаат личен проблем, дури и да не се познаваат, но да ги плаќаат „сметките“ од „гозбата“ каде „големите“ „граѓани“ и високи партиски функционери и лидери се „крмеле“ во сопствениот хедонизам а нивните фекалии завршуваат на туѓа адреса…

„Истепаниот“ во својот коментар пред новинарите додаде : „во нашата партија, или имаш исто мислење како лидерот или немаш никакво мислење“…
Тоа доволно говори за „слободата“, за „демократијата“ и слободната волја на умовите во една  „системски – закоравена“ партија…
Млади мои луѓе, не дозволувајте…

извор: ГЛАС

 

Leave a Response »